Αναζητώντας το Νόημα Κατά Μήκος Ξεχασμένων Γραμμών

Το Νήμα της Αριάδνης που Χάθηκε γεφυρώνει την αρχαία ελληνική μυθολογία με τη σύγχρονη αφηρημένη τέχνη, εξερευνώντας πώς ο χρόνος, η μνήμη και η ταυτότητα ξετυλίγονται, θρυμματίζονται και αναδιαμορφώνονται μέσα στους αιώνες. Φιλοξενούμενη στη ημοτική Πινακοθήκη Λεμεσού, η έκθεση αντλεί από τον μύθο του νήματος της Αριάδνης — αρχικά προορισμένου ως σωσίβιο στον λαβύρινθο, αλλά τελικά οδηγεί σε αποπροσανατολισμό και απώλεια. Το νήμα μετατρέπεται σε μεταφορά για τη λαβυρινθώδη φύση της μνήμης, όπου η σαφήνεια διαλύεται σε αμφισημία και το μονοπάτι προς το παρελθόν δεν είναι ποτέ ευθύγραμμο. Όπως και ο ίδιος ο μύθος, οι μνήμες, οι ταυτότητες και οι ιστορίες βρίσκονται σε συνεχή ροή, αντιστεκόμενες σε εύκολες κατηγοριοποιήσεις.

Η πολυεπίπεδη φύση της εμπειρίας και της προσωπικής ιστορίας βρίσκεται στην καρδιά της πρακτικής της Αναστασίας Σονίνα, εκφρασμένη μέσα από οριζόντιες ζώνες, απαλές διαβαθμίσεις και αφηρημένες φόρμες. Οι κατακερματισμένες συνθέσεις της παραπέμπουν σε πολυεπίπεδα τοπία ερειπίων και αρχαιολογικών χώρων, παρόμοια με εκείνα που συναντάμε στην πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Λεμεσού. Τα έργα της αντικατοπτρίζουν την ενδιάμεση κατάσταση — την ύπαρξη ανάμεσα σε καταστάσεις ή χρονικές στιγμές — όπου τα όρια μεταξύ παρουσίας και απουσίας, τάξης και χάους, βεβαιότητας και αβεβαιότητας αρχίζουν να διαλύονται.

Οι οριζόντιες ζώνες στους πίνακές της παραπέμπουν σε αρχαιολογικά στρώματα, θυμίζοντας τον τρόπο που οι μνήμες και οι ιστορίες ανασυντίθενται από θραύσματα. Όπως ένα αρχαίο εύρημα που ανακαλύπτεται και ανασυγκροτείται, έτσι και τα έργα της αποκαλύπτουν ότι η μνήμη — είτε προσωπική είτε πολιτιστική — είναι πάντα ελλιπής. Κάθε ζώνη, στρώμα ή υφή αποτελεί ένα ίχνος του χαμένου, αφήνοντας χώρο για φαντασία και επανερμηνεία.

Η Λεμεσός, ως παράκτια πόλη, εκπροσωπεί τη μετάβαση και τη σύγκλιση, ένα σημείο όπου η γη συναντά τη θάλασσα και διαφορετικοί πολιτισμοί διασταυρώνονται. Οι θολές γραμμές και οι απαλές διαβαθμίσεις στους πίνακες της Αναστασίας αντανακλούν αυτή τη ρευστότητα, παρόμοια με τα μεταβαλλόμενα όρια μεταξύ ουρανού και νερού. Τα έργα της διερευνούν την ελληνική έννοια του καιρού — της φευγαλέας, ευκαιριακής στιγμής όπου το παρελθόν δίνει τη θέση του στο μέλλον — συλλαμβάνοντας τον τρόπο που το μέλλον ξεδιπλώνεται από τα απομεινάρια του παρελθόντος.

Οι γεωμετρικές φόρμες στο έργο της — οριζόντιες γραμμές, κύκλοι και πλέγματα — αντηχούν τα περίτεχνα μοτίβα και τα μωσαϊκά της αρχαίας Ελλάδας, τα οποία συμβολίζουν την τάξη και τη συνέχεια. Ωστόσο, αυτές οι φόρμες διακόπτονται σκόπιμα, με τη μπογιά να διαχέεται στις δομές, αντανακλώντας την απρόβλεπτη και εύθραυστη φύση του χρόνου και του νοήματος. Όπως τα ραγισμένα μωσαϊκά ή οι ξεθωριασμένες τοιχογραφίες, τα έργα της ενσωματώνουν την ένταση μεταξύ τάξης και χάους, όπου η δομή προσπαθεί — αλλά τελικά αποτυγχάνει — να συγκρατήσει την ατίθαση φύση της μνήμης και της εμπειρίας.

Μέσα από απαλά πράσινα, μπλε και γήινες αποχρώσεις, οι πίνακες της Αναστασίας ανακαλούν το μεσογειακό τοπίο και την πατίνα των αρχαίων αντικειμένων, προσκαλώντας τους θεατές σε έναν διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Όπως η σύγχρονη Λεμεσός στέκεται στο σταυροδρόμι διαφορετικών ιστοριών, τα έργα της υπαινίσσονται ότι το νόημα δεν είναι ποτέ στατικό — ό,τι κάποτε φαινόταν σαφές γίνεται αφηρημένο, υποκειμενικό και ανοιχτό σε επανερμηνεία.

Όπως το νήμα της Αριάδνης, που προοριζόταν να καθοδηγήσει τον Θησέα στον λαβύρινθο αλλά τελικά οδηγεί στην εγκατάλειψη, έτσι και αυτά τα έργα αντικατοπτρίζουν την μεταβαλλόμενη φύση της μνήμης. Οι οριζόντιες ακολουθίες θυμίζουν λαβυρινθώδη μονοπάτια, συμβολίζοντας την αναζήτηση συνοχής, μόνο για να αποκαλύψουν ότι το νήμα ξετυλίγεται, αφήνοντας το νόημα ανολοκλήρωτο. Αυτά τα έργα αντηχούν την ελληνική κατανόηση της μνημοσύνης, όπου η μνήμη αφορά εξίσου τη λήθη όσο και την ανάμνηση — μια ρευστή, διαρκής διαδικασία που αντιστέκεται στο κλείσιμο.

Η Δημοτική Πινακοθήκη Λεμεσού, με τις βαθιές αρχαιολογικές ρίζες της και τη ζωντανή πολιτιστική σκηνή, αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για το «Νήμα της Αριάδνης που Χάθηκε». Οι αρχαίοι χώροι και η πολυπολιτισμική κληρονομιά της πόλης συντονίζονται με την εξερεύνηση των κατακερματισμένων αφηγήσεων, των ενδιάμεσων χώρων και των θρυμματισμένων ταυτοτήτων από την Αναστασία. Όπως η Λεμεσός βρίσκεται στη διασταύρωση διαφορετικών εποχών και πολιτισμών, έτσι και η τέχνη της Αναστασίας εξερευνά τη σύγκλιση μονιμότητας και παροδικότητας, παρελθόντος και παρόντος, και τους πολύπλοκους τρόπους με τους οποίους αλληλοεπικαλύπτονται οι προσωπικές και συλλογικές ιστορίες.

Οι μινιμαλιστικοί λευκοί τοίχοι της γκαλερί παραπέμπουν στην καθαρότητα των αρχαίων μαρμάρινων ερειπίων, προσφέροντας ένα ήσυχο φόντο που επιτρέπει στα πολυεπίπεδα έργα της Αναστασίας να ξεδιπλωθούν σαν αρχαιολογική ανασκαφή. Οι επισκέπτες καλούνται να περιηγηθούν στον χώρο, αλληλεπιδρώντας με κάθε θραύσμα, όπως οι εξερευνητές που συναρμολογούν τα ίχνη του παρελθόντος.

Ο σχεδιασμός της έκθεσης αντικατοπτρίζει την εμπειρία της περιήγησης σε έναν αρχαιολογικό χώρο ή λαβύρινθο. Τα έργα είναι τοποθετημένα σε οριζόντιες ακολουθίες, καθοδηγώντας τους επισκέπτες κατά μήκος μονοπατιών που θυμίζουν ιστορικά στρώματα. Ο απαλός φωτισμός αναδεικνύει τις υφές και τις διαβαθμίσεις μέσα στους πίνακες, ενώ τα ανακλαστικά στοιχεία ενθαρρύνουν τους θεατές να δουν τον εαυτό τους ως μέρος της αφήγησης. Αυτός ο διάλογος μεταξύ εαυτού και αντικειμένου, παρελθόντος και παρόντος, ενισχύει την ιδέα ότι το νόημα εξελίσσεται μέσω της αλληλεπίδρασης και της συμμε.

Η έκθεση Το Νήμα της Αριάδνης που Έχασε το ρόμο του θα εκτίθεται στη ημοτική Πινακοθήκη Λεμεσού, στη Λεμεσό, Κύπρο, από τις 3 Φεβρουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου 2021. Οι επισκέπτες μπορούν να εξερευνήσουν την έκθεση από ευτέρα έως Σάββατο, μεταξύ 10:00 και 18:00. Η είσοδος είναι δωρεάν, προσκαλώντας όλους να βιώσουν αυτό το μοναδικό καλλιτεχνικό ταξίδι.

ιεύθυνση: ημαρχείο, Αρχ. Κυπριανού 23, 3036 Λεμεσός

Τηλέφωνο: 77 77 77 88, 25 884300